Τρέχει το νερό στ' αυλάκι
Με τον ήλιο στην καρδιά του
Τραγουδάει ένα σπουργίτι
πάνω στη μικρή ελιά

Federico Garcia Lorca

Το πρώτο απόγευμα που επισκεφτήκαμε το σπίτι της κυρίας Ευσταθίας αφού μελετήσαμε το εσωτερικό τμήμα της καμάρας αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε την ίδια διαδρομή για να επιστρέψουμε με τα πόδια. Καθώς ανηφορίζαμε την οδό Αρτέμιδος την προσοχή μας τράβηξε ένα άνοιγμα της καμάρας μέσα από το οποίο βλέπαμε μεγάλο μέρος της Πάτρας, ως τη θάλασσα. Πλησιάσαμε και τότε το βλέμμα μας μαγνητίστηκε από ένα αυλάκι το οποίο διέτρεχε το εξωτερικό μέρος του τοίχου, από τη μεριά του δρόμου. Ήταν ο αγωγός που οδηγούσε το νερό στο κάστρο... Δηλαδή το βασικότερο στοιχείο του υδραγωγείου το οποίο όμως δεν ήταν εύκολα ορατό με την πρώτη ματιά. Φανταστήκαμε τότε το νερό που πέρναγε από κει κάποτε, τον ήχο του καθώς ταξίδευε μέσα στον αγωγό, το κελάρυσμα του...
Όλα φαίνονται τόσο ζωντανά που σχεδόν ακούγαμε το νερό μαζί με όλους τους καθημερινούς ήχους της σύγχρονης γειτονιάς...Το σκύλο που γάβγιζε τις γειτόνισσες που σιγομουρμούριζαν στα μπαλκόνια, και τους ήχους από τα μηχανάκια και τα αυτοκίνητα.